Веста...

Гэта самыя незвычайныя травеньскія выходныя. Такой анамальнай спякоты не было апошніх 40 гадоў. Першы раз за шмат гадоў мы не з'ехалі з Мінску і ўсе тры дні былі дома, але ў хаце не сядзелі. Уся справа ў тым, што гэтым разам знаёмая мужа  папрасіла ўзяць яе сабаку на некалькі дзён. Для мяне гэта быў сапраўдны сюрпрыз )))

Гэта дзяўчынка і даволі вялікая ))) Гаспадыня назвала яе Вестай, а я ўвесь час  блыталася і клікала яе Джэсі ))) Далікатная, ласкавая, разумная і вельмі прыемная навобмацак, так і хочацца бясконца яе абдымаць, гладзіць. Мужа майго яна ўжо ведала, а мне прыйшлося заваёўваць яе давер. І у гэтай цяжкай справе мне дапамог мой Кот, трэба было ўвесь час КатА браць на рукі, каб Веста змагла міма яго прабегчы. Так я стала абаронцай ад "жудаснага" КатА. Яшчэ б трошкі болей часу і яны абавязкова пасябравалі.

Атрымалі столькі прыемных эмоцый, столькі шчасця, і нас за гэта яшчэ і вельмі шчодра аддзякавалі )))