Падушачка "Аленяня"

Лічу, што ўвесь гэты навагодні дэкор - пустое марнаванне грошаў, часу, а галоўнае месца (усё гэтае дабро патрэбна дзесьці захоўваць цэлы год). Розум кажа: "Не! Ну зразумей, што фактычна гэта проста смецце, пластык, якога і так вельмі шмат навокал". 😢

Але як жа гэта прыгожа!!! Як жа мне падабаецца ствараць навагоднія рэчы, рабіць падаруначкі і пакуначкі, маляваць паштоўкі 😍. Канечне па магчымасці імкнуся ствараць экалагічныя рэчы і больш не купляць новых упрыгожванняў. Нават хацела прадаць елку і ўсе цацкі, але пакуль пакінула як фота рэквізіт.

Памятаеце падушачку "Гномы"? Падушка была створана ў 2018 годзе для дабрачыннага аўкцыёна на карысць Грышы Даўгіх. Зараз ізноў пачаўся зімовы дабрачынны аўкцыён, ізноў для Грышы і ў мяне ізноў навагодняя падушка 😃.

Восень 2020.

Засталося ўсяго некалькі дзён восені, запомню яё назаўсёды.

Восеньскі водар адметны, прыемны,

Здаецца звычайным і трошкі таемным.

Гэта водар ужо адышоўшага лета,

Утульна ахутвае ён быццам бы пледам.

Пахне восень дажджом і лісцем апалым,

Гарачай гарбатай і кніжкай цікавай,

Смачнай аладкай з бабулінай печы,

Сумным настоем, ад якога ня збегчы.

 

Восень пахне камусьці грушай духмянай,

Раніцай ціхай і кубачкам кавы,

Можа яблыкам спелым і грыбамі ў лесе,

Альбо парасонам пакінутым дзесьці.

 

Можа ветрам халодным, што сціхае пад вечар,

Яшчэ чымсьці цёплым, як з сябрам сустрэча.

Для кожнага пах гэты – свой, асаблівы,

Бо восеньскі водар – гэта пах успамінаў.

Наскрапіла ўсялякага

Мае дасягненні

Працягваю вучыцца акварэльнаму скетчынгу. Падабаецца! Прагрэс ёсць і ён відавочны. Змяніла настаўніцу і памятаю, якімі складанымі здаваліся яе ўрокі спачатку. Яшчэ хачу навучыцца прыгожа пісать розныя надпісы (летэрынг). 

А яшчэ я навучылася збіраць кубік Рубіка, зараз вучуся рабіць гэта хутка. Марыла яшчэ з дзяцінства, мэту паставіла ў 2017 годзе, а навучылася неспяшаючыся за тыдзень ))) На чарзе навучыцца плаваць, а не сяк-так трымацца на вадзе. 

Фетравая градка

Зноў развіццёвая цацка з фетру ў цэнтр паліятыўнай дапамогі дзецям, што ў Бараўлянах. Відаць, галодны вусень вельмі спадабаўся, бо слёзна прасілі пашыць яшчэ зайчыкаў і маркоўную градку.

Усе выкрайкі, шаблоны малявала сама. Беленькі зайчык атрымаўся з першага разу, морквачкі - з другога, а вось, калі шыла шэрага зайчыка, то спачатку не спадабалася форма галавы, потым перарабляла тварык і вушы, а ў выніку прыйшлося прыдумваць, чым жа узмацніць шыю. Звязала шалікі абодвум, аднаму, каб галава не боўталася, а другому для прыгажосці )))

З дапамогай зайчыкаў і іх градкі можна вывучаць "большы-меншы", лік, колеры, назвы і  асаблівасці агародніны.

Звязала кошычак для збору ўраджаю. Вязала кручком, схема з галавы, стабілізавала крухмалам. Цяпер гэта самая любімая рэч, нават аддаваць было шкада )))

Вельмі галодны вусень.

Пашыла развіццёвую гульню ў цэнтр паліятыўнай дапамогі дзецям, які знаходзіцца ў Бараўлянах, што пад Мінскам.

Гульня пашыта з фетру па матывах знакамітай дзіцячай кнігі Эрыка Карла "Вельмі галодны вусень".

У беларускім перакладзе кніга выйшла ў 2019 годзе, праз 50 год пасля першага выдання арыгіналу.